Grzyby niejadalne

Grzyby niejadalne  grzyby, których owocniki dla człowieka nie są trujące, jednak nie nadają się do spożycia ze względu na nieprzyjemny smak, zapach, twardymiąższ, wielkość owocnika, ciężkostrawność lub inne czynniki powodujące nieprzydatność spożywczą danego gatunku grzyba[1].

Liczna jest grupa grzybów uważanych za niejadalne wśród grzybów o drobnych owocnikach, np. wśród grzybówek, twardzioszków, wilgotnic, hełmówek i in. Nie wiadomo, czy są one jadalne, czy trujące, nikt bowiem do tej pory nie próbował ich przydatności do spożycia, póki co uważa się je więc za niejadalne. Za niejadalne uważa się też gatunki grzybów rosnące na odchodach zwierząt i ludzi (np. drobne gatunki kustrzebek, włośniczek, pucharków, Ascobolus, Lasiobolus i in.)[2].

Różne są też poglądy na jadalność grzybów w różnych krajach. Np. w Rosji i na Ukrainie są zjadane po specjalnej obróbce gatunki grzybów w Polsce uważane za niejadalne (mleczaj biel, mleczaj chrząstka i inne gatunki mleczajów o gorzkim smaku)[3]. Poddaje się je tam kilkukrotnemu moczeniu w wodzie połączonemu każdorazowo z odlewaniem wody, gotowaniu, a następnie układa się je w beczce warstwami wraz z przyprawami (chrzan, koperek, czosnek, liście laurowe, sól) i kisi. Taki sposób przygotowania pozbawia je gorzkiego smaku i uważane są one tam za rarytas[2].

W niektórych krajach spożywa się grzyby, o których w Polsce nikomu nawet nie przyszłoby do głowy, że mogą być jadalne. Np. w Meksyku jest zjadana narośl wytworzona na kolbach kukurydzy przez pasożytniczą chorobę grzybową – głownię kukurydzy Po podduszeniu dodaje się ją jako farsz do tortilli. Chińczycy zjadają wyrastające na martwych gąsienicach owocniki maczużnika chińskiego (Cordyceps chinensis)[2].

 

 

http://pl.wikipedia.org/wiki/Grzyby_niejadalne